Δυσκολία στην αρμονική αποπεράτωση δραστηριοτήτων

Δυσκολία στην αρμονική αποπεράτωση δραστηριοτήτων

Δυσκολία στην αρμονική αποπεράτωση δραστηριοτήτων

Πολλοί οι μήνες της καραντίνας, βαρύς ο εγκλεισμός για τα παιδιά, σε μια τόσο τρυφερή, δημιουργική κι «ακράτητη» ηλικία. Η ρουτίνα όλων άλλαξε, οι δραστηριότητες αναπροσαρμόστηκαν, θέλοντας και μη, σε σπιτικά καλούπια, και τα παιδιά αποδιοργανώθηκαν πλήρως κι αιφνιδίως. Οι λέξεις «απαγόρευση», «μάσκα», «αντισηπτικό», έγιναν συχνότερες απ’ το «παιχνίδι», «έξω», «μην τρέχεις». Είναι λογικό κι επόμενο λοιπόν, όλα αυτά να ‘χουν επιπτώσεις στην εύπλαστη κι ευάλωτη παιδική τους ψυχολογία. 

Υπάρχουν δύο κατηγορίες παιδιών: στην πρώτη, ανήκουν αυτά που αντιμετωπίζουν  θέματα προσαρμογής σε ομάδες και σύνολα, τα οποία εν μέρει ωφελήθηκαν απ’ την  παύση της ως τώρα κανονικότητας, μιας και δεν έρχονταν αντιμέτωπα, σε καθημερινή βάση, με τις παντός είδους συναισθηματικές και κοινωνικές υποχρεώσεις τους. Στη δεύτερη κατηγορία, ανήκουν τα παιδιά που τα μέτρα του προηγούμενου διαστήματος, συντάραξαν τον κόσμο τους.  

Οι κοινωνικές και φιλικές τους σχέσεις κλονίστηκαν, μιας κι οι παρέες τους ήταν κι αυτές σε αναγκαστικό κατ’ οίκον περιορισμό. Έχασαν τους συμμαθητές τους, τις ευχάριστες σχολικές στιγμές και σκανταλιές. Όπως και να ‘χει, και στις δύο περιπτώσεις έμειναν ευδιάκριτα κατάλοιπα. Οι μεν εφησυχάστηκαν στην ασφάλεια και την ιδιωτικότητα του «μένουμε σπίτι», πράγμα που σημαίνει δυσκολία, ανασφάλεια και πόνο, ενίοτε, στην επανένταξη της λεγόμενης φυσιολογικής ροής της καθημερινότητας και των δραστηριοτήτων της. Οι δε, από την άλλη, υποχρεώθηκαν να καταστείλουν τη ζωντάνια και την ενεργητικότητά τους, με αποτέλεσμα να συγχυστούν, να μπερδευτούν μ’ αυτό το τρόπον τινά σύγχρονο σκωτσέζικο ντουζ.
Κι έρχεται η στιγμή που ανοίγουν ξανά τα σχολεία, τα ΚΔΑΠ, οι δραστηριότητες και τα κάθε λογής παιχνίδια, και καλούμαστε να μηδενίσουμε το, κατά τ’ άλλα, ταλαιπωρημένο κοντέρ μας και να ρυθμίσουμε τα ρολόγια μας στις ώρες των παλιών μας συνηθειών και απαιτητικών μας υποχρεώσεων. «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα». Γκρίνια για το πρωινό ξύπνημα του σχολείου, νοσταλγία των ημερών που το πρωινό παρατεταμένο χουζούρεμα ήταν δεδομένο κι αδιαπραγμάτευτο, ασυνήθιστη σωματική κούραση, ψυχολογική κόπωση, παράπονα όπως «βαρέθηκα, κουράστηκα, δε θέλω να πάω..». Είναι όλα φυσιολογικά!!! Κανένας πανικός, κανένα άγχος, καμιά στεναχώρια. Ενήλικες και παιδιά βιώσαμε καταστάσεις και συνθήκες πρωτόγνωρες, πρωτοφανείς, που μας βρήκαν συναισθηματικά απροετοίμαστους. Αλίμονο αν απ’ τη μια μέρα στην άλλη συνεχίζαμε τη ζωή μας ακριβώς απ’ το σημείο που σταμάτησε ένα χρόνο πριν, προ κορωνοϊού.

Είναι απαραίτητο να έχουμε στο νου μας ότι τα περισσότερα παιδιά πιάνουν εύκολα το νήμα της συνέχειας της κοινωνικής τους ζωής, ιδιαιτέρως αν οι γονείς ενθάρρυναν το προηγούμενο διάστημα την εξ’ αποστάσεως επικοινωνία μ’ όλα τα αγαπημένα πρόσωπα, και γενικότερα αυτά που συνηθιζόταν να υπάρχουν σε πυκνή συχνότητα στη ζωή τους. Χρειάζεται επιείκεια και ελαστικότητα απ’ τους γονείς σε πιθανά ξεσπάσματα των παιδιών. Συνεχείς έπαινοι, συμπόνια. Ας μην ξεχνάμε πως τα παιδιά δεν έχουν τους ίδιους ανεπτυγμένους μηχανισμούς διαχείρισης και έκφρασης του άγχους τους με τους ενήλικες. Βρείτε χρόνο για συζήτηση, επικοινωνία, διάλογο. Λύστε απορίες, καθησυχάστε, απενοχοποιείστε τους φόβους. Εστιάστε στα θετικά των τρεχουσών συνθηκών.

Οι πιεστικές συμπεριφορές και η «σώνει και καλά» αποπεράτωση δραστηριοτήτων μόνο αντίθετα αποτελέσματα απ’ τα επιθυμητά μπορούν να επιφέρουν. Αγκαλιάστε το παιδί! Εμπνεύστε αγάπη, σιγουριά κι εμπιστοσύνη! Κάντε σχέδια για το μέλλον υπό ένα πρίσμα βαθιάς αισιοδοξίας αλλά και ρεαλισμού. Ο χρόνος κι η υπομονή είναι οι άγρυπνοι σύμμαχοι κάθε δύσκολης αλλαγής! Και κάθε αλλαγή ο πρόγονος της εξέλιξης!

                                                                                                                                                                                                                    Ολυμπία Κ.